Ženska moć koja štiti - primeri apotropejskog i dekorativnog karaktera Meduze u rimskoj vizuelnoj kulturi na prostoru centralnog Balkana

Abstract

Meduza ili Gorgona imala je tokom antičkog perioda u rimskoj vizuelnoj umetnosti zaštitnički, ali i izrazit dekorativni karakter. Nj eno poreklo treba tražiti među praistorijskim boginjama prirode, te stoga nije neuobičajena njena bliskost sa boginjama kao što su Boginja Majka, Rea, Kibela, Demetra ili materinska Artemida. Meduza je od arhajskog do kasnoantičkog perioda doživela brojne transformacije koje se mogu tretirati kao jedinstveni primerak evolucije lika. Demonsko biće široke glave sa naglašenom bradom, velikim ustima i isplaženim jezikom prerasta tokom helenističkog perioda u ženu izuzetne lepote sa diskretno naznačenim zmijama u kosi ili sa samo nagoveštenim rogovima na glavi. U pojedinim eshatološko-filozofskim pravcima različite je tumačena njena uloga. Prema orfičarima, Meduza se nalazila na vratima pakla i tretirana je u okviru mesečevog kulta. Prema pitagorejcima imala je ulogu da hrabri ljude na njihovom putu preko Okeana do ostrva Blaženih. Za stoičare, Meduza je bila personifikacija straha kojeg pobeđuje mitski junak Persej. Gorgonin pogled imao je za cilj da ubije pohotljive, životinjske nagone kod ljudi, dok je kod muškaraca obuzdavao njihovu muškost, ali nije imao efekta na žene. Tokom rimske epohe, u arhitektonskoj i sitnoj, zanatskoj umetnosti Meduza je isključivo predstavljana kao lepa žena sa diskretnim zmijama u kosi i s krilima na glavi. Najzastupljenija je na spomenicima funerarnog karaktera (stele i sarkofazi), na kojima je zadržala prvobitni karakter "one koja posmatra", štiti i zastrašuje sve potencijalne uništitelje groba. Glava Meduze na mozaiku iz ulaza u triklinijum vile sa peristilom u Medijani ima funkciju zaštite prolaza. Među predmetima sitne zanatske umetnosti, Meduza uglavnom krasi vojničku opremu (oklop) i oružje (umbo štita). U tim situacijama, lik Meduze imao je za cilj da štiti vojnika od svih nedaća, a pre svega od pogibije. Apotropejska moć Meduze bila je za Rimljane toliko značajna da je predstava glave Meduze postala deo nekakvog ličnog kulta, jer je nošena u okviru nakita, pa je često bila dekoracija kameja i gema na prstenju, naušnicama i medaljonima. Lik ljupke žene na nakitu namenjenom ženama ima jedno dodatno svojstvo, koje je pre svega vezano za zaštitu nežnog ženskog bića, jer, kao što se saznaje iz mita o Perseju, Meduza je zastrašivala muškarce, a nikako žene, te se stoga može tretirati i kao zaštitnica žena. U narodnoj tradiciji Srba zabeležene su dve legende zahvaljujući kojima je lik Meduze nastavio svoj vizuelni i simbolički život na zidovima pravoslavnih manastira Rukumija i Nimnik (kod Požarevca) - dva zabata nadgrobnih stela sa glavom Meduze upotrebljena su kao spolije na fasadama navedenih manastira. Biće apotropejskog karaktera je tako, preko narodne tradicije, prihvaćeno u hrišćanskom svetu kao trijumf pravde, pokajanja i kažnjavanja krivaca, usaglašavajući pagansko sa hrišćanskim religioznim idejama.

The motif of Medusa had significant importance in Roman visual culture, reflecting the comprehension of ancient people about this frightful being. Visual material from the territory of the Central Balkans suggests a widely known understanding and belief of the protective as well as apotropaic functions of Medusa. The motif of Medusa i.e. the Gorgoneion, was one of the well known and most represented motifs in architecture, funerary art and artiminori and a widely appreciated decoration of jewelry, signifying the importance of Medusa's protection for people, especially for women.